Η ινσουλίνη που εκκρίνεται από τα β-κύτταρα του παγκρέατος, είναι ιδιαίτερα γνωστή ορμόνη στους διαβητικούς και σε όσους τους φροντίζουν. Υπάρχει όμως σε όλους  μας κι έχει σημαντικότατο ρόλο στον οργανισμό μας. Η βασική της «δουλειά» είναι να βοηθά στην διατήρηση της γλυκόζης στο αίμα σε ομαλά επίπεδα, αλλιώς καραδοκεί η νόσος του διαβήτη. Αμέσως δηλαδή μόλις γίνει η πέψη (κυρίως των υδατανθράκων) και ανέβουν τα επίπεδα της γλυκόζης στο αίμα, η δουλειά της ινσουλίνης είναι να το «καθαρίσει» από τα αυξημένα επίπεδα σακχάρου, στέλνοντάς το στους ιστούς (κυρίως στο μυϊκό και στον λιπώδη).

Όταν αυτό υπερβαίνει τα όρια ανοχής των κυττάρων μας, δηλαδή όταν για μεγάλο διάστημα τρώμε πολλούς απλούς υδατάνθρακες (γλυκά, ψωμιά, μακαρόνια, ποτά κλπ), τότε τα κύτταρα αντιδρούν με αντίσταση στην ινσουλίνη αρνούμενα να δεχθούν το μεγάλο φορτίο γλυκόζης. Έτσι δημιουργείται η ινσουλινοαντίσταση, η οποία έχει ως αποτέλεσμα να μην διοχετεύεται η αυξημένη γλυκόζη στα κύτταρα που έπρεπε και βρισκόμαστε να πάσχουμε από διαβήτη τύπου ΙΙ. Επίσης αυτή η αδυναμία του οργανισμού μας να χρησιμοποιήσει την γλυκόζη για καύσιμο, δυστυχώς θα την οδηγήσει στα λιποκύτταρα για λιπογένεση και θα αναστείλει την λιπόλυση (διάσπαση του λίπους για ενέργεια). Κατόπιν έχουμε «ωρίμανση» των λιποκυττάρων με πιθανή «σχάση» τους, διάχυση λιπαρών οξέων σε ευαίσθητα όργανα (ήπαρ, νεφροί, σπλήνας κλπ) κι ανάπτυξη εκτεταμένης φλεγμονής σ’ αυτά τα όργανα και στις αρτηρίες. Τ’ αποτελέσματα είναι τραγικά.

Η συνεχής κατανάλωση τέτοιων τροφών (γλυκών, αναψυκτικών κ.λπ.) μας βάζει σε ένα φαύλο κύκλο υπερκατανάλωσης καθώς «ζορίζει» το πάγκρεάς μας για άμεση παραγωγή ποσοτήτων ινσουλίνης. Αυτό δημιουργεί υπογλυκαιμία σε 1-3 ώρες μετά το γεύμα (καθώς η πολλή ινσουλίνη «έδιωξε» γρήγορα τη γλυκόζη από το αίμα) και υπογλυκαιμία σημαίνει πάλι τάση για γλυκό. Ιδιαίτερα στους αθλητές, αυτό σηματοδοτεί αυξημένο ρυθμό χρήσης του γλυκογόνου, το οποίο τελειώνει συντομότερα με συνέπεια μειωμένη αντοχή και παραγωγή αθλητικού έργου γενικότερα.  Επίσης η αύξηση της ινσουλίνης δημιουργεί υπνηλία και ραθυμία .

Συμπερασματικά θα παρομοιάζαμε την ινσουλίνη με κλειδούχο, ο οποίος ανοίγει τις πύλες των κυτταρικών μεμβρανών με σκοπό να μπούνε μέσα στο κύτταρο τα διάφορα θρεπτικά συστατικά και κυρίως η γλυκόζη. Αν το παρακάνουμε στην πρόσληψη απλών υδατανθράκων πιθανότατα κάποια στιγμή θα βρεθούμε με σημαντικά προβλήματα εξαρτώμενοι-ες από φαρμακευτικές αγωγές και αναγκαστικές δίαιτες. Ας κάνουμε επομένως ό,τι είναι απαραίτητο για την υγεία μας (ισορροπημένη Διατροφή, Άθληση, θετική Ψυχολογία) «σήμερα» που είμαστε ακόμη υγιείς, διότι διαφορετικά θα μας το επιβάλλουν «αύριο» οι γιατροί!

ΤΣΙΛΙΜΙΓΚΑΚΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ (διαιτολόγος – λιπιδιολόγος) Διασκευασμένο απόσπασμα από το βιβλίο «ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ & ΔΙΑΤΡΟΦΗ»